شاید عجیب ترین موضوعی که در مبحث فن بیان و سخنوری وجود داشته باشد این است که خیلی ها گمان می کنند که فن بیان قوی دارند و اصلا هیچ نیازی به آموزش فن بیان و سخنوری ندارند . البته ما باید این نکته را بپذیریم که تعیین کننده اصلی میزان فن بیان خود ما نیستیم و در واقع کسانی که مخاطب ما هستند تعیین می کنند که ما فن بیان قوی یا اصلا فن بیان خوب و قابل قبولی داریم یا که نه ضعیف هستیم و نیاز به آموزش فن بیان و سخنوری داریم .
در جامعه ما افراد توهم مهارت دارند و همیشه خود را برتر می بینند و این توهم در مورد مهارت های خوب حرف زدن بیشتر هم هست که من در کتاب اخیر خودم ( 10 گام تا سخنرانی و ارائه حرفه ای )کامل در باره این موضوع توضیح داده ام.
محققان ثابت کرده اند که بیشتر افراد جامعه دارای این مشکل و دیدگاه هستند همه فکر می کنند که در موقعیت و جایگاهی که هستند بهترین فرد شغل خود و شماره یک شغل خود و در حقیقت جزو برترین و خاص ترین افراد جامعه هستند و همیشه خود را منحصر به فرد می پندارند.
که البته این موضوع و این توهم نسبت به آموزش فن بیان پر رنگ تر هم هست و ما هر روز آدمهایی را می بینیم که در صحبت کردن و فن بیان ضعیف هستند و ادعا می کنند که ما در فن بیان قوی داریم و موقع حرف زدن و ارتباط گرفتن در هر زمینه ای حرف اول و آخر را ما می زنیم.
اما چکار کنیم که آنها توهم فن بیان قوی دارند و توهم خوب حرف زدن را دارند به گمان خودشان خوب حرف می زنند اما یا زیاد صحبت می کنند و پر حرف هستند یا صحبت هایشان محتوا ندارد یا به جا صحبت نمی کنند که در نتیجه هیچ کس حاضر به شنیدن حرف های آنها نیست و همیشه شنونده را آزار می دهند.